یک گپِ تلفنی - گیل آوایی

یکی از دوستانِ همپیالۀ سالهایم!، زنگ زد. گپهای تو چطوری من چطوری تمام شد. حس کردم برای حرف زدن زنگ زده است. گفتم:

 - خوب از این حرفهای زورکی بگذریم، صدای تو نشان از چیزی دارد که نمی دانم. پیش از آن که[1].............

نگذاشت ادامه دهم. با حالتی پوزخند مانند گفت:

- در اشک غرقه شوم.....چیزی بگو!، هرچه که باشد!

گفتم:

- خوب اشک پشک را وا بده! بگو چطوری!؟

نه گذاشت نه برداشت گفت:

- گاهی گفتنِ از درد، از خودِ درد، دردناکتر است!

لحظه ای سکوت کردم. بی مقدمه، بی ربط وُ بی معطلی، و صدالبته با لحنی که از آن حال در بیاید، خواندم:

- سرِ کویی بوشوم، می جیلیسکست![2]

کلاچو کشکرت خنده بترکست!

نگذاشت ادامه بدهم گفت:

خوب بلدی موضوع عوض کنی!؟

پرسیدم:

- معنی اش را می دانی؟

خندید.

گفتم:

- معنی اش این است که " سرِ کوهی رفتم، پایم لیز خورد، کلاغ و زاغی از خنده روده بُر شدند!

باز هم خندید!

گفتم:

- رفیق جان وقتی از دردی نمی شود حرف زد، بایگانیَش کن! بگذار با زمان یا حل شود، یا فراموش شود یا اصلاً همانی نباشد که بود!

.

حالا من نه!، شما!؟ خوب! اینطور نیست!؟

---

[1] از یک شعرِ زنده یاد شاملو

[2] از یک ترانۀ زیبای زنده یاد عاشورپرو