تنهایی - گیل آوایی

واخوان غریبی ست

آوازهای تنهایی

بر بال باد.

واگویه می کند گویی

پرنده ای

به فاصلۀ یک هوار پرکشیدن.

منِ مرا می کشم

بسان قطاری دوردست بی صدا!

خورشید به ایستگاه شب رسیده است

ومن در راهم

هنوز!